 Deze week een gravure van het dorp Hoog-Keppel gemaakt door Jan de Beijer in 1743. Op het hoogste punt van Hoog-Keppel staat de Nederlands hervormde kerk met de kenmerkende ‘afgeknotte’ torenspits omgeven door een eeuwenoud kerkhof. Voor de reformatie droeg dit bedehuis de naam ‘Petrus en Pauluskerk’. In en rond deze kerk zijn nog geen opgravingen geweest, zodat geen goede schatting te geven is over het stichtingsjaar. Wanneer we er echter vanuit gaan, dat op deze plek de oorspronkelijke nederzetting Keppel met burcht, tijnshof en kerk was, dan zou de stichting van de kerk terug kunnen gaan tot de elfde, misschien tiende eeuw. Dat is ook de periode waarin de walburcht ten zuiden van het Hommeke werd aangelegd. De Heren van Keppel, die later zoveel aandacht aan deze kerk bleken te geven en aan wie de bewuste walburcht wordt toegeschreven, zullen stellig al vroeg hun medewerking aan de stichting van deze kerk met kerkhof gegeven hebben. Oorspronkelijk lag het kerkhof alleen op het ‘hoge’ gedeelte en was er een oud kerkenpad naar het nabij gelegen kasteel de Ulenpas. Er zijn weinig plekken in dit land waar de situatie van eeuwen her nog zo herkenbaar is. De kerk en het kerkhof, de vrije ruimte er omheen, het ligt er nog zo als de Beijer het in 1743 tekende en toen was het ook al eeuwen oud. |
Door Fred Wolsink. Gepubliceerd in Weekblad Contact (15 juli 2008).
