Uit: Rondum Hummel - deel 1 (2005)
Verhaaltjes, präötjes en riemkes opgeschreven deur Getman
't Zal zo umsgeveer twintig jaor gelejen waenn, toe onzen jongste deerne een krante bezörgen. Toendertied heitten dén krante de Graafschapbode. De deerne ging in Durkum naor de Mavo en zo as de meeste jonge luu indertied had ze 'n bi-jbaantjen. Zi-j bezörgen dus de Graafschapbode. En ik mot zeggen: dat dee e zonder mankeren. Alle middage zo rond vier uur ging ze naodat ze een köpken thee had edronken op pad. Op een dag vrug eur vriendinneken: "Kön i-j volgende wekke mien krantewiek der bi-j doen, want ik mot nog zo völle leren, 't Geld veur die wekke is dan vanzelfsprekkend veur ow". Now daor had den onzen wel oren nao; een paar gulden extra kon e goed gebruken. "Is der nog wat bezunders waor 'k an denken mot onderwegs?". "Nee", zeg dat deerntjen,'"t bunt maor twaalf adressen, zowat allemaol boerderi-jen. Allene lig ze nogal 'n endjen uut mekaar en oh ja, bi-j boer Remmelink hebt ze 'n hond die'j in de gaten mot hollen. Maor a'j 'm een plaetjen wos geeft, duut e niks". Op de eersten dag had e zich 'n plaetjen laeverwors af-esnejen en dat zo los in de zak estokken. Maor dat was niks weerd; den helen jas ruken der nao. Ze mos daor wat anders op prakkezeren, maor dat zol ze margen dan wel zien. Toen ze bi-j den bewusten boer 't pad op kwam fietsen, zat Boris (zo heitten dee hond) eur al op te passen. Op vieftig meter afstand begon ze al te roepen: "Braven hond, beste braven hond; koes maor ik heb een plaetjen wors veur ow". En inderdaod: gin centjen pien, hap sloek en weg was 't stuksken wos.
Den volgenden dag toen e weer mos gaon, dach e: "Dat geklaai met die laeverwos. A'k now veur de res van de wekke een hendjen vol wors sni-j, dan doe'k die in 't zadeltasjen van mien vaders fletse". Ze had gevraogd of ze mien fietse moch gebruken umdat den afstand nogal wied was en op den mienent zat een versnelling; vandaor. Ze kieperen de inhold van 't tasjen op de werkbank en deej de plaetjes wors der in. Tut zo wied was der eigelijk niks an de hand, maor ik zelf mos in diezelfde wekke zoneudig met de aovendvierdaagse met doen. De aovendfietsvierdaagse better gezeg. Vier aovenden fietsen umdat 't zo gezond is. En wat waor is, is waor: ik kan dat ieder-ene anraojen umdat 's te doen. Op den tweeden aovend kreeg 'n antrekkelijk vröwken 'n lekke band en umda'j Achterhoeker bunt, help i-j natuurlijk zo'n wiefken.
Ik zegge: "Bunt der problemen?". "Keerl, gi-j komp as geroepe, want de band is mien geflets. Wilt gi-j 'm effe klaeve?". Ze kwam van aover den lesel dat kon'k wel heuren, Now Getman zal dat efkes veur mekare maken, fletse op de kop, tasjen epakt en... i-jluu könt 't al wel raojen. In plaats van bandafnemmers en sluutsie, kwammen der een stuk of wat plaetjes laeverwors veur den dag. De luu die der bi-j stonnen, hebt zich te bastend elachen en volges mien buurman die ok metfietsen mo'k ekekken hemmen as André van Duyn. Een andere behulpzame keerl hef toen den band geplekt en toen nao vier aovenden fietsen ieder-ene 'n medaille had ekregen, was der ok nog ene die 'n laeverwors kreeg, want ze hadden 't hele verhaal natuurlijk verteld an de organisatie. Inmiddels is onzen jongsten uut-eleerd en de krante besteet niet meer. Dén hond hef 'n hötjen der nao 'n post¬bode in de bokse ehad; maor ja, die had ok gin plaetjen wors bi-j zich.
Hoe 't wieter egaon hef met Boris, dén hond, wet ik niet. Met ons geet 't goed, allene as der iemand in de femilie 'n lekke band hef, rup 't hele koor: "Plekken met wors!".
