Het Wapen van Heeckeren aan de Zelhemseweg is het begin van de negentiende eeuw gebouwd. De boerderij-herberg behoorde vroeger tot het landgoed Enghuizen, destijds in het bezit van de familie Van Heeckeren. De luiken van het monumentale pand zijn nog steeds geschilderd in geel-rood, de kleuren van het landgoed Enghuizen.
Tegenover 't Wapen staat een "doorrijschuur" waar de reizigers vroeger met paard en wagen in konden rijden. De volgende morgen konden ze de schuur aan de achterzijde weer verlaten.
In 2002 dreigde het monumentale café gesloten te moeten worden omdat de uitbaters van het café, het echtpaar Evert-Jan 
en Ewa Oosterink, niet over de juiste papieren zouden beschikken om het bedrijf te kunnen runnen. Bij toeval vond Evert-Jan zijn horeca-papieren terug toen hij de koelkast in de gelagkamer opzij schoof.
In de Gelderlander van 25-05-2002 beschreef Piet Venhuizen een kroegentocht langs oude Achterhoekse herbergen. Hij bezocht achtereenvolgens 't Onland, café De Tolhut, café Het Wapen van Heeckeren en café De Tol (De Pröhs). Hieronder staat het fragment over café Het Wapen van Heeckeren.
|
Artikel uit De Gelderlander van 25-05-2002 Boemelend langs oude Achterhoekse herbergenDoor PIET VENHUIZEN (Foto's: HANS GROENE) "Ze zijn er nog, cafés waar de tijd heeft stil gestaan. Geen tapkraan, maar een knalpot, geen radio maar zwijgende klanten die nippen van borrel of bier. De Achterhoek is voor velen, zeker toeristen, het land waar het leven nog goed is. Rustieke dorpjes dommelen er in een aangenaam landschap, in de herfst valt overal wild te eten en het bier wordt er met vakmanschap en meesterschap gebrouwen. Ook het genieten van dat bier kan hier en daar nog op authentieke wijze geschieden. Laat ons daarom de baan op gaan voor een tocht langs eeuwenoude herbergen.
Hier heeft geen brand gewoed, hier hebben nooit slopers hun vernietigende werk gedaan. De toog en de toogkast zijn 150 jaar oud en er staat eenzelfde oude kachel als in 't Onland. Een klapdeurtje geeft nog altijd toegang tot de bedstee waarin vroeger de gasten sliepen. Elk detail in dit café is authentiek, de tijd heeft hier stilgestaan, al stonden een uitsmijter en een gehaktbal tweehonderd jaar geleden misschien niet op het menu. Specialiteit van het huis is de verse soep, vertelt de waard, die met zijn vrouw elders in het voorhuis woont. Tot vijftien jaar geleden heeft Oosterink ook nog geboerd en het achterhuis, de deel, is nog geheel in de oude staat, zo blijkt bij een rondleiding. Het lijkt of de koeien hier zojuist zijn vertrokken, al is hun geur wel geheel verdwenen.
Wijzelf zien van een poging tot lidmaatschap af, want we moeten verder. We nemen daarom onder dankzegging afscheid van onze gastheer. |
Enigszins beneveld door de sigarettenrook en door het bier laten we ons via Zelhem in westelijke richting rijden. Kort voor Hummelo doemt aan de linkerkant het mooiste pand op dat we tijdens deze kroegentocht aandoen: café Het Wapen van Heeckeren. Wat een schoonheid hebben de bouwers van deze begin-negentiende-eeuwse boerderij-herberg tot stand gebracht. Vooral de gietijzeren dakbekroning, met ragfijne details als kantwerk, is adembenemend. Naast het gebouw staat een natuurstenen pomp uit de achttiende eeuw. De luiken van het pand zijn geschilderd in geel-rood, de kleuren van het landgoed Enghuizen, waartoe de herberg ooit behoorde. Daar zwaaiden de Van Heeckerens de scepter, vandaar de naam. Evert-Jan Oosterink, de vierde generatie van de familie die hier de lakens uitdeelt, staat ons al op te wachten. Hij gaat voor naar de gelagkamer, die zo groot is als een ruime slaapkamer in een doorzonwoning. Er is ruimte voor een stamtafel en vier kleinere tafeltjes, zonder uitzondering bedekt met kanten kleedjes.
Heel bijzonder is de schuur die tegenover het café staat. Dat is een van de twee in Nederland overgebleven gebouwen waar de vermoeide reiziger zijn wagen met paarden aan de voorkant in kon rijden, om er de volgende morgen fris en wel aan de achterkant uit te vertrekken. ,,Noem het een doorrijschuur", zegt Oosterink. De andere nog bestaande staat in Wassenaar. Een commerciële exploitatie van al het moois van Het Wapen van Heeckeren is ver te zoeken, maar voor de aan het café verbonden, 108 jaar oude, schietvereniging is dat juist goed. Die laat graag alles bij het oude. Nog altijd moeten aspirant-leden het bonenoordeel ondergaan: doet één van de zittende leden een bruine boon in een pot waarin alleen witte horen te zitten, dan kan de nieuweling de driewekelijkse vrijetijdsbesteding op zijn buik schrijven.
