Uit: Rondum Hummel - deel 1 (2005)
Verhaaltjes, präötjes en riemkes opgeschreven deur Getman
Op een klein boerderi-jken, helemaol achteraf in 't Hummelse Broek, woont ome Willem en tante Anna. Ja zie; ik nuum ze oom en tante umdat Willem femilie is van moeders kante, maor laot heer.
't Boerderi-jken met umsgeveer dri-j bunder grond lig stomp an de bekke en 't hele gedoete is 'n beste stuver weerd. Ze bunt allebei op laeftied en zo zachjes-an komt de ongemak¬ken. Ome Willem hef hartproblemen, feilijk gin slimme kwaol; 't bunt zogenuumde ritmestoornissen, 't Motörreken slut zo now en dan 's aover, zeg e wel 's uut de gekheid. Maor hi-j hef daor medicienen veur en wieters mankeert 'm niks. De ongemakken die tante Anna angaot, dat bunt galstene. Jaoren hef ze daor met lopen sökkelen en veurig jaor op een mooien aovend in mei kreeg ze zó slim pien in de boek, dat ze den dokter der bi-j gehaald hebt. Die zei, naodat e eur onderzoch had: "Ogenblikkelijk naor 't ziekenhuus". Volges 'm was 't de galblaos en dat had e goed gezien, want den eigesten aovend hebt ze eur al geopereerd. Ome Willem -die al die tied in 't ziekenhuus gebleven was- moch uutendelijk naor eur toe. Ze lag nog op 't bi-jkom-kaemerken en op 't nachkasjen ston een pötjen met bruunachtige knikkers. De operatiezuster vertellen ome Willem dat ze bi-j zien vrouw viefendartig galstene verwiederd hadden en a'j dat wollen, moch i-j die dinge metnemmen naor huus. Tante Anna wol dat wel, want dan kon ze nog 's foeteren tegen die ondinge die eur 't laeven zoer hadden gemaakt. Vandaor dat ze op 't nachkasjen bi-j eur stonnen. Nao een dag of wat moch ze naor huus en onderwegs in den auto zeg ze zo tegen Willem: "Wi-j mossen de boerderi-je en 't land maor verkopen, want wi-j bunt niet meer van de jongsten en 't is toch een heel gedoete um alles in de riege te hollen", 't Was een hötjen stille in den auto en toen zei Willem: "Ik gleuf da'k ow geliek mot geven". Hi-j zetten de auto an de kante van de weg en zei: "Anna stap 's uut". Hi-j lei 'n arm um eur heer en knuffelen eur 's efkes. Anna wier der 'n betjen warm van. Toen zei e: "Ik bun heel arg bli-j da'j der weer bunt en ik belaof ow hier op disse plek, da'w volgend jaor harfst de boel an de kant doet. Dan bu'w allebei zeuventig en dan zetten wi-j der een punt achter".
Inmiddels bunt wi-j al weer 'n jaor wieter en tante Anna is aardig opgeknapt. Ze bunt samen naor de notaris gewest en veur in 't bloemenhöfken steet now een bord van de ma¬kelaar, waor op steet "TE KOOP". Dan is der nog iets wat ze hebt motten missen in hun bewaogen laeven en dat is 't olderschap. Ze hebt daor met mekare zo naor verlangd maor jammer genog hef 't niet zo meugen waezen. As vervanging veur dit gemis hebt ze geregeld kinder uut de buurte of van femilie aover de vloer en dan mot ze ome Willem helpen met van alles en nog wat. 't Is met hotten haos te slim, zo at ze te keer gaot. Jao Willem ok, hi-j is kind met de kinder zeg Anna dan. Zi-j is iets afstandelijker, wat de kinder angeet. Ze vindt dat spul wel aardig, maor zi-j hef andere liefhebberi-jes. Eur gemiste moederliefde gif ze an de katten. Tante Anna is helemaol verknoch an eur katten, want toen ze bi¬jkwam in 't ziekenhuus nao den galblaosoperatie was 't eer¬ste wat ze Willem vroeg: "Hoe is 't met de katten?". Dat stok Willem wel een betjen, dat ze niet eerst nao zien toestand vroeg. Der is één ketjen bi-j, die bi-j tante Anna een streepken veur hef en dat is Pluusken. Ze hebt allemaol namen en toenamen en ze kent ze allemaol, inmiddels bunt der met de jongen der bi-j dri-j-en-twintig.
Pluusken -de lievelingskatte van Anna- was op een dag zo krols as een bos wortels. De veearts, die geregeld daor an huus kwam veur allerlei kattenongemakken von 't better um die krolsheid een betjen af te remmen, want hi-j von Pluus¬ken nog een betjen te jong um al kattenmoeder te worden. Hi-j had daor pillekes veur en met een dag of tien zol 't wel aover waezen. Vandaag de dag zit die dinge in zo'n streppel zilverpapier en dan kö'j ze zo der uutdrukken. Anna lei ze op de bozem neer, waor ok de pillekes leien veur Willem zien hartkwaol en die zatten in umsgeveer dezelfde verpakking. Ze zatten 's marges an de koffie en praotten aover van alles en nog wat. Op-ens zeg Anna: "Veur-a'k 't vergette: wi-j mot vanaovend naor de brulfte van o w nichjen en ik gao zo meteen efkes naor de kapper um mien heur te laoten doen en let i-j dan 'n betjen op dén griezen kater van den Eekhorst dat e onzen Pluusken niet te grazen nimp". "Jao jao; ik passe wel op, gao i-j maor gauw naor de kapper". At ome Wil¬lem een feesjen had, dan nam e altied twee pillekes veur 't harte; hi-j veronderstellen dat e dan wel een brandewientjen extra kon drinken en zo ok vandage dus. Hi-j liep naor de bozem en pakken zien medicienen, drukken der twee uut en sloeken ze met 't laatste betjen koffie naor binnen. Hi-j ging naor de daele en pakken zich de gereedschapskiste en kuieren op zien gemak op de wei an, 't weidehekken dat zo scheef hieng as een hankholt mos neudig gemaakt worden. Daor ging hi-j met an de gange. Nao een goed uurken was e der met klaor en daor kwam Anna ok al weer van de kapper. Toen e op huus anliep, vulen e zich wat beroerd. Hi-j was iets of wat sloerig in de rakker. Hi-j ging an taofel zitten in de kökken en wier als maor beroerder. Anna maken gauw een köpken melk warm en zei: "Toe, drink dit maor 's op, dan geet 't zo wel weer". Maor Willem mos gauw zien dat e op 't huusken kwam, want anders ging 't mis. Hi-j zat der zowat den helen wieteren dag op. Tante Anna vroeg zich af, waorof e now zo van an de dunnen kon waezen. Maor toen ze Pluusken 't pilleken wol geven, zag ze 't al: der wazzen 6 pillekes uut en Pluusken was an den viefden dag toe. Willem zol 't daor wel van hemmen. Ze bellen de veearts op en vertellen wat der gebeurd was en den zei: "Ow man zal een dag of wat dun op mest waenn, maor kwaod kan 't wieters niet. Ze had natuurlijk ok de huusdokter können bel¬len, maor Anna had meer vertrouwen in Thomas. Ja zie: zi-j numen den veearts bi-j de veurnaam en dén von dat best; uutendelijk wazzen 't goeie klanten, dus liet e dat maor zo. Ze had wel spiet met Willem. Foj, wat zag e der uut! Maor tegen broodettenstied zat e alweer bi-j eur an taofel en zei e: "Ik gleuve a'w toch maor nao de brufte gaot, want ik vule mien al weer een hele keerl". Tante Anna zei maor niks; ze was al lang bli-j dat e opgeknapt was en ze verheugen zich al op 't feest. Ze zei alleen: "Wi-j zölt vanaovend nog 's ol-derwets de Veleta dansen met mekare". Want wat waor is, is waor: at ome Willem en tante Anna met z'n beien de Veleta danst, dan geet 't jonge grei der altied in een grote kring um-heer staon en dan zingt 't hele spul: "Ken je de Veleta niet, mooier dans bestaat er niet".
Veural tante Anna von dat altied prachtig; ze zwierden dan met zien beien aover de baan. Maor ome Willem zei: "Ik danse vanaovend niet, want ik bun an de dunnen en at e mien afgeet; nee Anna: ik blieve stief an taofel zitten. En dat dee e dus ok.
't Was 'n olderwetse brulfte, goeie meziek (niet zo alderbastend hard), lekkere hepkes en zo. Willem nam der niks van, hi-j hiel zich an de brandewien en wieters niks. Zo tegen 'n uur of tien, zei den keerl van de dansmeziek: "Op speciaal verzuuk van de jongeluj in de zaal vervolgen wi-j now met de veugeltjesdans" en daor kump wer-achtig zo'n dink van een deerne naor ome Willem toe en pakken 'm bi-j de hand en trik 'm met de bane op. En daor veugeltjesdansen ome Willem heer!
't Ston tante Anna krang an: eur gezichte sprak boekdelen. Verduid noch an toe, wel met zo'n jong dink de bane op gaon, maor niet met eur de Veleta dansen! Ze zol 'm dat duftig onder de neuze vrieven at e zo weer an taofel kwam.
Maor dat duren nogal een horte. Bi-j de veugeltjesdans mo'j op een gegeven moment iets of wat deur de kniejes hen zakken en ome Willem die niet achter wol blieven bi-j de jongeluj dee dat ok. Maor oh oh; met at e dat dee, ging der 'm ene af. Here mien tied, wat een toestand. Hi-j zei tegen dat deerntjen: "Nem mien niet kwaolijk, maor ik mot efkes nao 't huusken". En dat deerntjen veugelen wieter.
Ome Willem bekek zich den handel 's op 't huusken en dach: "Daor kan'k niet met blieven lopen". Hi-j dee zich de onderbokse uut, poetsen zich 'n betjen af en stappen zo in de baovenbokse. Dat zut toch gin mense.
Hi-j rollen de onderbokse zo klein meugelijk op, want weg¬gooien dörven e 'm niet en ging weer nao de zaal. Toen e an taofel kwam, begon Anna tegen 'm te foeteren: "Meneer geet wel met zo'n jong dink de bane op, maor met mien, ho maor". Ome Willem trok der zich niet völle van an en nam zich nog een brandewientjen. Hi-j nam ok gin koffie met een breudjen an 't ende van de brulfte want hi-j was bang dat 't verkeerd viel. Dat e zo'n stuk of zeuven brandewientjes achter de knuppe had, daor maken e zich gin zorgen aover: dat was schoon grei, daor was niet met geknooid. Jao keerls lolt der zich altied uut. De buurman was der inmiddels met de auto um eur op te halen; dat dejen ze altied aover en weer met de buurluj. En zo kwammen ze weer in huus, daor an de bekke, waor nog altied dat bord met "TE KOOP" in den hof ston.
Tante Anna zei, toen ze al in bedde leien: "Toen i-j met dat deerntjen zo neudig mossen veugeltjesdansen, was i-j ok een hötjen vot. Waor bu'j toen eigelijk gewes?". Ome Willem- die al half in den dommel was- zei: "Jao zie; met dat veugeltjes-gedoete mo'j deur de kniejes heer zakken en toen da'k dat dee, ging der mien ene af met een fitsken der bi-j". "Toe, smerigen knasterd a'j der bunt! En hoe hè'j der toen met gedaon?". Ome Willem vertellen eur hoe at e dat opgelost had. "Maor Willem", zei Anna, "waor hè'j dén onderbokse dan gelaoten?". "Poh", zeg e, "die he'k bi-j ow in 't handtasjen gestopt". Tante Anna dut 't lich an en kik ome Willem 's an en schatert 't dan uut. Ze kump haos niet meer bi-j. Ome Willem kik now ech bedretten en vrug Anna weurum ze daor zo um mot lachen. "A'k alles gewetten had, ha'k de onderbokse better weg können smieten, maor ja, dan ha'k van ow deur de bene gekregen". En daor schateren Anna weer heer. Toen ze uut-endelijk weer praoten kon, zei ze: "Willem ik hadde joh gaar gin tasjen bi-j mien!".
